Blog Articles

Ben onun gözlerine geceyi indirirken yavaşça, o benim gözlerime doğuyordu.. Parmaklarımdan süzülen suyun vücudundan aşağıya inişi…. Alnına inen saçlarını geriye atıp güldüm.. Başımı hafif eğdim.. Yukarıdan gelen su, saçlarımın ön tarafını üçgenleştirerek tek çizgi halinde onun ayaklarının arasına akıyordu.. Ellerini omuzlarıma koydu… Başımı kaldırdım.. ve gözlerinden gece silinip, yeni bir şafak doğdu.. Yeni bir şafak..

Şampuanı açıp kendi saçlarımı köpürttüm.. Ellerimden tutup durdurdu beni.. Saçımdaki şampuanı alıp boynuma, omuzlarıma, oradan da göğsüme doğru indi köpük köpük.. Beyaz’a boyadı beni, tüm siyahlarımı kapatmak ister gibi.. ve bir avuç şampuan da ben aldım; onun siyahları için… Ellerimizi birbirimizin vücudunda gezdirmiyorduk o an.. Sadece omuzlarımıza dokunuyor ve gerisini yer çekimine bırakıyorduk.. Direniyorduk.. Yer çekimine… Birbirimize.. ve Bize günah gördükleri hayata.. Yıkanıyordum; sevdiğim adam tarafından…

Read More

Yemekten sonraki yoklamanın ardından bu sefer ben gittim onların kısım kapısına beklemeye.. “Yoklama onların taraftan başlasın da beni kapıda beklesin” diye dilediğim için olsa gerek, yoklama bizim taraftan alınmaya başlandı.. Dedim “Oğlum kalk Anıl; her şeyi de devletten bekleme”.. Pan’a yaptığım gibi yine kapıda hocanın arkasından abidik kubidik hareketlerle Keş’in dikkatini dağıtmaya çalışıyordum.. Hoca hiç arkasına dönmeden “Eğleniyor musun bari?” diye sorunca birden kollarımı aşağıya indirdim ve o an hocanın camdaki yansımasıyla göz göze geldim.. “Arı girmiş hocam ondan şe’ettim” diyerek başımı önüme eğdim.. Hoca; “Arının nereye girdiği belli.” diyerek yoklama almaya devam ederken, Keş’in kısımdakiler yüzlerini saklaya saklaya yarılıyordu..

Abi lanetli miyim neyim bilmiyorum ama… Yani, başkası yapsa yakalanmıyor; ben her defasında yakayı ele veriyorum.. Hayır bi de öğretmensin sen! ve oraya yoklama almaya girmişsin.. Ne diye camdaki yansımalara bakıyorsun ki?…

Read More

Sabah bomboş bir koğuşa uyandım.. Okulun ilk ayı olduğundan henüz kimseler cezalı değildi ve benden başka “ders çalışmak için” içerde kalan yoktu.. Bu yalnızlık huzur vericiydi.. Gerinerek yatağımda doğrulup ayaklarımı aşağı sarkıtarak ranzamın altındaki terliklerimi parmak uçlarımla çekiştirip önüme getirdim.. Evet lan! Yalnızlık huzur vericiydi..

Terliklerimi giydikten sonra ayağa kalkmak yerine yatakta oturmaya devam ettim.. Bacaklarımı “V” şeklinde karşı ranzaya kadar uzatarak tembel tembel gerindim.. Öyle olur ya; gerinmeden yataktan kalktığım gün o uyku halini üzerimden atamıyordum.. ve gerinme seansını takip eden iki uzun esneme; kollar sağa sola açılmış şekilde gerine gerine uzuuuunca bir esneme daha.. Sol gözümden yaş gelmişti esnerken, güneş gözlerimi alıyordu.. Terliklerimi sürüye sürüye tuvaletlere kadar gittim.. Yüzümü yıkarken “Bu gece kesinlikle erken yatıcam, bu ne amk lan! Esnerken ağzım yırtıldı” diye…

Read More

Cuma akşamüstü ben yine favori kısmımdaki yerimi alarak gidenleri izlemeye başladım..

Rüzgarlıydı İzmir’im o gün; isyandaydı.. Göğün mavisi toz, denizin mavisiyse köpük yutmuştu.. Buna rağmen yine de Karşıyaka zor seçiliyordu, sıcağı sıcaktır Eylül aylarının buralarda.. Körfeze ne zamandır hiç böyle “anlamaya çalışarak” bakmadığımı farkettim.. Biriktirdiğim tüm o yaşanmışlıklar mı perde olmuştu gözlerime; yoksa ben mi “alıştığım şeyleri” görmezden gelmeye başlamıştım.. Çam ağaçları hala aynı yerindeydi.. Parmak uçlarımda yükselip hafif aşağı sarkıldığımda; kantinin önündeki balkonları görüyordum.. Bu genişçe balkonlar aynı zamanda yemekhanelerin önünde “sundurma” işlevi görüyordu..

Her sınıfın binasının önünde yuvarlak şekilde büyükçe bir taşlık vardı.. Taşlık dediğime bakmayın, bunları yemek tabakları gibi düşünün; devasa yemek tabakları.. O tabakların kenarlarıysa insanların oturabileceği genişlikte.. Bu tabaksı taş yapının ortasında büsbüyük bir…

Read More

Gülümsemek de aşk gibi; karşılık buldukça büyüyen bir şey.. “Karşılık bulmadan büyüyen aşklara ne diyeceksin?” diye sorarsanız; aşk değildir orada büyüyen.. Sadece ve sadece “beklentidir”… O gülümsedi, ben gülümsedim; sonra o daha bir kocaman gülümsedi ve ben gülümsemekten geçip gülmeye vardım..

Birden sigara geldi aklımıza.. Elindeki sigarayı işaret ederek çakmağı uzattım.. “Haaa” diye fısıldadı.. Yine gülmeye başladım.. Çünkü “kuralsızlık” bunu gerektirir.. Kuralları bilmediğimizden, birbirimizi tekrarlıyorduk.. Ben gülüyorsam o gülüyor, o şaşırıyorsa ben şaşırıyordum.. Hoş; oyun oynadığımız da söylenemez orada ama.. Tuhaf bir şey.. Birbirimizi yansıtmak hoşumuza gidiyordu.. O gülerken gülmesem; tepkisizliğimi, ona ihanetten sayacak gibiydim.. Büyük ihtimal Keş de aynısını düşünüyordu.. Benim komik bulduğum bir şeye tepkisiz kalırsa, aynı şekilde kendimi kötü hissetmemden çekiniyordu.. Bu yüzden her ne…

Read More

Söylesin biri… Söylesin daha ne ister hayatında bir insan?

Çocukken bir kaç defa Tatilya’ya gitmiştim.. Hani şu İstanbul’daki bir zamanların kapalı lunaparkı; devasa bi şi.. Envai çeşitte makinelerle donatılmış, çocukların rüyalarını süsleyen ne varsa bu lunaparkta yerini bulmuştu.. Her “Yarın Tatilya’ya gidicez”den önceki gece uyku tutmazdı.. ve orada geçirdiğim o “Bir günlük sınırsız eğlence”lerden her dönüşümde yorgunluktan bayılacak gibi olurdum.. Ertesi gün uyandığımdaysa, bir önceki günün “dolu dolu”luğundan sonra o yeni gün bana “bomboş” gelirdi.. Sokaklar bile ıssızlaşırdı gözümde..

Kuru ekmekle günü geçirmeye alışmış birini ziyafet sofrasına oturtursan, ertesi gün o kişi elindeki kuru ekmeğe şükredeceğine, küfreder.. İşte benim “Tatilya” maceralarımın sonu da hep bu “küfretme” kıvamındaydı; normalde beni mutlu eden her ne varsa boş gelir ve düşünebildiğim tek şey “Oraya her haftasonu gidebilen şanslı çocuklar” olurdu.. “Hiç…

Read More

Paylaştığım medyayı yine her zamanki gibi “Bölüm bitmeden dinlemeyin ki gazı kaçmasın.” Hikayemizdeki tüm şarkılar o yıllarda televizyonlarda, radyolarda çalan şarkılardır.. Ve şu medyadaki şarkının kasetini almıştım.. Walkman’im vardı bir tane; çoğunuz bilmez belki o cihazları.. İki kalem pille çalışırdı; bakmayın öyle oğlum! Benim çocukluğumda cep(!) telefonları bile şarj edilemeyen tek kullanımlık pillerle çalışıyordu…. Bu walkman’lerde pil bitmeye yakın kasetten “civucivucivuuuuviuuuuv” sesleri gelirdi.. Teknolojiden “uzak”, insanlara “yakın” yılların büyüttüğü bir Anıl’ım ben.. O yüzden paylaştığım tüm bu şarkıların anlamı büyük bende..

Hatırlatma: Hala “spoiler” soran arkadaşlarımız var.. “Sormayacakları günü” iple çekiyorum..

Teşekkürler.

***

Rugan ayakkabılarım duruyor yatağımın altında, başım düşmüş yastığıma.. Kapanırken yavaş yavaş gözlerim, açılıyor bir bir düşlerim… Bitmesin; bitmesin lan böyle güzel geçen günlerim!

Keş’in birazı bende, benim de birazım Keş’te kaldı o…

Read More

Gecelerim, gündüzlerimi; gündüzlerim, gecelerimi tanımaz benim..

Yoklama sonrasında bu sefer ben onun koğuşuna gidip “Hadi gel bi sigara içelim” diye dokundum omzuna.. Günahları gömmüş, ayıplara sövmüş, yasakları çiğneyip “aman yaa”lar tükürmüş bir Anıl olmuştum.. Bir Anıl ölmüş, bir Anıl doğmuştum.. “Tamam, hadi” diyerek gülümsedi.. Koğuştan çıkarken ikimiz de sigara içmeye gitmediğimizi biliyorduk.. Dolabımın önünde durup iki tek sigara alırken arkamdan kolunu omzuma atarak kendini bana yaklaştırıp “İki az, üç tam” diye fısıldadı.. “Gece uzun.. Üç az, çok tam” diyerek güldüm.. ve dediği gibi üç tek alıp tuvaletlere girdik..

En son kabinin üstündeki florasanı söndürüp içeri geçtiğimizde; karşılıklı duvarlara yaslanmış halde yere bakıyorduk.. “İstiyorum seni” demek neden hep bu kadar zor ki? Eşofmanını ve iç çamaşırını indirip; tişörtünün ön tarafını ensesinin arkasına attım.. Madenini ilk kez sertleşmemişken görüyordum.. İlk kez vücuduna…

Read More

Çocukken bizim eve ilk çamaşır makinesi alındığında, başından kalkmadan saatlerce izlerdim; içinde dönüp duran, bir köpürüp, bir durulanan çamaşırları… Makine kirlileri ıslatırken “tek tek” seçebilirdim içerde ne var ne yok.. Biraz “zaman geçince” makine deterjan alırdı.. ve köpürürdü tüm kıyafetler.. Köpürdüklerinde neyin kol, hangisinin paça olduğunu karıştırırdım.. ve yine “zaman geçer”di.. ve ben yine “tek tek” sayabilirdim ne var ne yok.. Sıra “yumuşatıcı”ya geldiğinde makine bir an dururdu; işte o an “tamam, bitti artık” diyerek üzülürdüm ben.. ama sonrasında dev makine var gücüyle döndürmeye başlardı kıyafetleri.. ve “an” gelir o kıyafetlerin değil cinsini, rengini bile ayıramazdım “dönme hızından” dolayı.. İşte o “an”; her şeyi karıştırıp, tüm çizgileri kaybeden “an”dı.. Dünya da böyle.. Ben tüm kirli çamaşırlarımla ortalıkta dolaşırken, dünya…

Read More

Cuma akşamüstü yine üst kattaki kısımlardan birinin penceresinden evlerine giden diğer öğrencileri izliyordum.. Tek farkla; Keş de yanımdaydı.. Birbirimize “Aha şunu gördün mü, aha bak bizim şu arkadaş da cezalı değil evine gidiyor baksana…” diyerek tanıdığımız herkesi işaret edip gülüşüyorduk.. “Benim klasik cuma eğlencem bu.. Gidenleri tek tek izliyorum sıkılmadan her cuma böyle” dedim gülümseyerek.. “Hmmm demek bana burdan bakıyordun haa” diyerek omzuma vurdu.. “Siktir amk! Hatta Keş bana baksa da el sallasa diye ağlıyordum buradan” dedim gülerek.. “Kıyamam yeaa; demek ağlıyodun ha?” deyip sanki o an ağlıyormuşum gibi yanaklarımdaki hayali göz yaşlarını silmeye başladı.. Ben “Yok abi yok! Harbiden okulda kalmak sana yaramıyor.. Lan kes!” diye dirsek attıkça Keş daha da ısrarla “Oy oy oy kıyamam”lıyordu karşımda..

Bir anda “Lan baksana bizim şu elemana?” diyerek dışarıyı gösterdim.. Keş solumda pencereden dışarı bakarken, ben de yanından dışarıya bakıp “hayali…

Read More