Eşcinsel Olduğunuzu Nasıl Fark Ettiniz ?

Daha önce hiç bir erkeğe yakınlık duymamıştım. İlk telefonumu 8. Sınıfta aldığım içinde lgbt ne demektir vs bilgim yoktu açıkcası. Liseye geçmek üzereyken bir kampa katılmıştık. Yüz küsür kız bir şeyleri keşfetmek için ideal bir ortam sanırım grubumuzda bir lider vardı evet onu gördüğüm an bir şeylerin farklı olduğunu anladım. Ondan sonrada yolculuğum başladı. Şahsen artık daha bilinçli biri olarak bende çok mutluyum. Ama şimdiye kadar hiç tecrübem olmadı, bir kez reddedilip 'ergenlik yüzündendir o' cevabını alınca insan konuşmaya bile çekiniyor artık..

En yakın kız arkadaşımla aramız açılmıştı ve onunla küslüğümüz beni haddinden fazla üzmüştü, büyük bir parçam kopmuş gibiydi. Sonra garip bir şekilde barıştık ve ben kendime engel olamayarak onu öpmüştüm. Hala buna nasıl cesaret ettiğimi sorguluyorum... Neyseki karşılık vermişti

Aslında üniversite de bunu arkadaşım bana söyledi. Çocukluğumdan itibaren hep insanlardan uzak büyüdüm. İsteyerek değil tabiki bildiğin dağ başındaydık babam ve annemin psikolojisi bozuktu babam annemi aşırı kıskanırdı onu kimse görmesin isterdi sanırım önce dağ başında senelerde yaşattı sonra şehre taşında orada da tüm pencereleri gazete kağıdı ve kumaş içe çivileyerek kapatmıştı garipti her neyse kısaca ne erkek ne kadın yüzü göremedim kasaba da bir kaç çocuk vardı arada onların yanına inerdik ablamlar da beni hep orada evcilik oynarken çocuğun birisiyle evlendirirdi çocukta beni hep öpmeye çalışırdı bende hep iğrenir kaçardım erkekler ile tek husumetim buydu 14 yaşında Türkiye ye halamın yanına gelmiştik bir kaç ay halam ile yaşamıştım o zaman eve sık sık gelen temizlikçinin kızı vardı onunla oyun oynardık o kız da sürekli bir bahane beni öpmeye çalışmıştı balon şişirip "bu balonu ben gibi düşün onu öp, şimdi ben seni balon gibi öpücem" falan aksdjhfgasd yine aklıma geldi ama o kızı sevmiştim komiğime giderdi söyledikleri yaptıkları ama kalbimi de hızlandırırdı sonra tabi yine bi izolasyon ki ailevi bir şekilde psikolojim bozuktu 9-17 yaş kimse ile konuşmayınca ve sürekli köşe bucak saklanınca asosyalliğin, korkaklığın, ürkekliğin dibine vuruyorsun. Velhasıl kelam 17 yaşında hay ben böyle hayatın böyle ailenin taa deyip dışarıdan ilk okula yazıldım asıl amacım evden kaçmaktı ama 150 boyunda 39 kilo çelimsiz ve korkak biri olarak okuyarak kendimi geliştirerek kaçmanın daha mantıklı olacağını düşündüm neyse işte ha esas konuya bağlamak için biraz uzattım bu şekil hiç kadın erkek sevgili arkadaş edinemediğim için ilk insan insan arkadaşım lise de oldu o da normal değil açık liseydi 1 kişi hariç kimse ile kaynaşamadım o 1 kişi ile de aynı sokakta oturuyordum mecbur hafta sonra okula git gel yaparken arkadaş olduk heh işte o arkadaşım 5 yıl sonra üni de de tesadüf yanıma gelince ve tesadüf aynı yurda düşünce daha bi tanıştık sevgili babında değil arkadaş olarak da. Bir gün bana dedi kız sen yoksa biseksüel misin? Ben tabi hemen dedim. Yok öyle bir şey saçmalama konu orada kapandı ama benim kafada bir ışık çaktı düşün düşün "Ben çocukken de şöyleydim o kız da böyle hissettirmişti babama da büyüyünce evimin erkeği olucam bir karım olacak demişim" derken merken sabah oldu erken. Geçen ay da ablam dedi malum 31 yaşında bir kadın olarak hala sevgili yapmamış ve evlilik istemeyen biri olarak bana bakıp "belki sen eşcinselsindir" dedi bende olabilir dedim o da "bu bir tercih değil çocukluktan gelen bir şey hayırlısı olsun" dedi dün de anneme "belki de eşcinselim ondan böyle bi rahat bırak" demiştim bir evlilik mevzusu üzerine o da gülüp gitti böyle işte. yalnız klavyenin bazı tuşları bozuk olsa da aşırı klavye ile yazasım varmış içimi döktüm kusura bakmayın

Ablanın cinsel yönelimin konusunda yanında olmasına çok sevindim annen de en azından gülüp geçmiş sevindim buna. Zor bir çocukluk ve ergenlik geçirmişsin. Cinsel kimliği ve yönelimi anlamak zaten çok zor bir süreçken, hem cinslerinden de karşı cinsten de izole edilerek daha sancılı bir süreç geçirmişsin. Umarım artık her şey rayına oturmuştur. İstediğin zaman içini dökebilirsin burada biz de birbirimizi dinlemezsek bizi kim dinler, kim anlar. Ay çok fazla biz kullandım farkında olmadan kendimizi kutuplaştırdım şuan😅

Quote from ReineDesCoeurse

Ablanın cinsel yönelimin konusunda yanında olmasına çok sevindim annen de en azından gülüp geçmiş sevindim buna. Zor bir çocukluk ve ergenlik geçirmişsin. Cinsel kimliği ve yönelimi anlamak zaten çok zor bir süreçken, hem cinslerinden de karşı cinsten de izole edilerek daha sancılı bir süreç geçirmişsin. Umarım artık her şey rayına oturmuştur. İstediğin zaman içini dökebilirsin burada biz de birbirimizi dinlemezsek bizi kim dinler, kim anlar. Ay çok fazla biz kullandım farkında olmadan kendimizi kutuplaştırdım şuan😅

17 yaşından sonra aştım yavaş sancılı panik atak dolu bir süreçti ama 26 yaşında yılan gibi kabuk attım şimdi tek sıkıntım işte ailevi duygularım yok özlem, merak, sevgi, güven gibi duygular çok istesem de hep böyle bilmediğim bir duygu gibi.

O ilk ve tek arkadaşıma da liseye gidip gelirken yolda "Bir gün sende gideceksin nasılsa beni boşuna kendine alıştırma" falan demişim hala yüzüme vurur "hani gidecektim haa hani arkadaşlık sürmeyecekti" diye jhdsgf

Artık ailemin dediği gibi umursamaz, bencil, ve kindar mıyım onu bile bilmiyorum Umursadığımı umursamıyor gibi sevdiğimi sevmiyor gibi kırıldığıma kırılmamış gibi kısaca hissettiğim duyguları hissetmiyormuş gibi yapmaya o kadar alışmışım ki artık o duyguyu hissediyor muyum yoksa mış gibi mi yapıyorum anlamıyorum.

Tek bildiğim insanın kırılması üzülmesi için sevmesi güvenmesi gerekir bende alışkanlık gereği bu duygulardan uzak duruyorum böylece ne oluyor hiç bir zaman kırılmıyorum yada üzülmüyorum

ama sanırım içten içe orada bir yerlerde bir ben de diyor ki Alice sevebilirsin sadece bişey yapman gerek ama ne? neyse ne aman öyle işte

Quote from Hibiskus

17 yaşından sonra aştım yavaş sancılı panik atak dolu bir süreçti ama 26 yaşında yılan gibi kabuk attım şimdi tek sıkıntım işte ailevi duygularım yok özlem, merak, sevgi, güven gibi duygular çok istesem de hep böyle bilmediğim bir duygu gibi.

O ilk ve tek arkadaşıma da liseye gidip gelirken yolda "Bir gün sende gideceksin nasılsa beni boşuna kendine alıştırma" falan demişim hala yüzüme vurur "hani gidecektim haa hani arkadaşlık sürmeyecekti" diye jhdsgf

Artık ailemin dediği gibi umursamaz, bencil, ve kindar mıyım onu bile bilmiyorum Umursadığımı umursamıyor gibi sevdiğimi sevmiyor gibi kırıldığıma kırılmamış gibi kısaca hissettiğim duyguları hissetmiyormuş gibi yapmaya o kadar alışmışım ki artık o duyguyu hissediyor muyum yoksa mış gibi mi yapıyorum anlamıyorum.

Tek bildiğim insanın kırılması üzülmesi için sevmesi güvenmesi gerekir bende alışkanlık gereği bu duygulardan uzak duruyorum böylece ne oluyor hiç bir zaman kırılmıyorum yada üzülmüyorum

ama sanırım içten içe orada bir yerlerde bir ben de diyor ki Alice sevebilirsin sadece bişey yapman gerek ama ne? neyse ne aman öyle işte

Ben de robotlaştım... Takındığımız maskelere dönüşüyoruz daha doğrusu öyle sanıyoruz aslında bunların hepsi bastırdığımız duygular ve biz onları aşmadıkça yakamızı bırakmayacaklar.

Quote from ReineDesCoeurse

Ben de robotlaştım... Takındığımız maskelere dönüşüyoruz daha doğrusu öyle sanıyoruz aslında bunların hepsi bastırdığımız duygular ve biz onları aşmadıkça yakamızı bırakmayacaklar.

Keşke nasıl aşılacağını biri gösterse çünkü yoruldum sürekli kendi kendime bir şeyleri çözmeye çalışmaktan.

Ben de bilmiyorum ama bize iyi gelmeyenlerle aramıza mesafe koyarak başlamalıyız bence