Geceye bir söz bir de müzik bırak.

Tüm özgür ruhlara...

Buruk yüreğim, tenim tarumar.

Yanıyor durmadan düşlerim bir duman.

Ulaşamadan göklere,

Savuruyor dört bir yana.

Akıp giderken renkler birbiri ardına,

Sonsuza kadar bekliyorum sadece.

Bir kağıt olsam uçsam,

Rüyalarımdaki duman gibi.

Belki çıkartırım göklere,

Hayallerimi.

Bir ateş olsam yansam,

Isıtırım belki yüreğimi.

Bir gemi olsam uçsuz bucaksız denizlerde,

Kollarımı açıp tutarım ezeli düşmanımı belki.

(E.)

Ask The Mountains - Vangelis (Müzik de bu olsun)

...Değirmenin tuğladan çıplak duvarları, turunç bahçesi gibi parlıyordu güneşin keskin ışığının altında. Ben sevdiceğimi beklerken yere yansıyan karaltı yavaş yavaş sonsuzluğa doğru yola çıkmaya başlamıştı çoktan. Bir müddet sonra artık karaltıyı ayırt etmek epey zorlaşmıştı. Gökyüzünde tehditkar lekeler adeta her tarafı kuşatmıştı. Oradan gitmemi istiyordu sanki. Yaprakların tiz hışırtısı ve rüzgarın boğuk sesine kaygısızca ciyaklayan cırcır böceklerinin sesi karşılık veriyordu. Adeta büyük bir orkestra gibi birbirleri ile kusursuz bir uyum içinde kaplıyordu her bir yanımı ormanın sesi. Sevdiceğim aklımdan çıkmış adeta bu lanetli ezginin kollarına teslim etmiştim kendimi. değirmenin tuğladan duvarlarla örülü bahçesi ve yediyüz yıldır ailemin toprakları olan bu orman sebepsiz yere güven veriyordu sanki bana. Hiçbir kötülüğün giremeyeceği adeta kutsal saydığımız bu ormanda bana zarar verecek ne olabilirdi ki zaten? O sırada en çok sıcak tenime konan fosforlu uçan karıncaların kaşıntısını düşünüyordum zaten. Turkuaz renkli fosforlu karıncalar henüz ayın aydınlatmadığı gökyüzünde ne kadar da fazla görünüyordu öyle? Tüm bunları ancak şimdi fark edebildiğimi düşündüm. Bu fosforlu karıncalar insanlara zarar vermese de eğer yanlışlıkla nefes borunuza kaçarsa günlerce geçmeyecek öksürük krizlerine sebep oluyordu. Birden bu düşüncenin beni kaygılandırdığını fark ettim. Bir ateş yakmalıydım ama eğer orman bekçileri ateşi görürse beni fark edebilirlerdi. Sevdiceğimin gelmesi an meselesiydi artık. Öylece değirmenin duvarının dibine sindim ve sevgilimi beklemeye devam ediyordum. Yerden biten fasulye mantarlarının bacaklarıma dolanması ile bu illet şeyin özellikle nemli duvarların dibinde yetiştiği aklımdan çıkmış. Bir yandan mantarları hızlıca temizlemeye çalışırken çıkan hışırtılı sese daha çok mantar yapışmaya başlamıştı. Bu mantarların bir özelliği de derinizden içeri sivri bir diken batırıp kanınızı tıpkı bir sinek gibi emmesidir. Binlerce minik iğnesinin artık bacaklarıma batmaya başladığını hissedebiliyordum. Salgıladığı o garip sıvı damarlarımdan yavaş yavaş kanıma karışıyor ve uykum gelmeye başlıyordu. Heybemde sakladığım çakmak taşını duvara sürterek yerdeki kuru yaprakları yakmaya çalıştım. birden ışıldayan yapraklar mantarın küllü uzantılarının hemen toprağa gömülmesine yetti. Sanırım bu mantarların neden duvar diplerinde yaşadıklarını anlamışsınızdır. Duvar dibinden uzaklaştım ve ne kadar üşüsemde çayın kenarında beklemeye başladım. Nerede kalmıştı ki? Şimdiye değin gelmiş olmalıydı. Acaba korucular onu yakaladı mı? Eğer onu yakalamış olsalar beni muhakkak bulurlardı. Riski göze alarak çayın kenarında bir ateş yakmaya karar verdim. Hem biraz olsun ısınacak hemde şu kollarımı kaşındıran fosforlu karıncalardan biraz olsun kurtulacaktım....