Hiç zorbalığa maruz kaldınız mı? Bunu nasıl aştınız?

Liseye kadar sebepsizce zorbalığa uğradım ama zamanla atlattım sayılır. İnsanlarla tanışırken hala anksiyetem azsa da aşmaya çalışıyorum. Terapiye gidiyorum bayağıdır, umarım daha iyi olurum. Umarım diğer arkadaşlar da hayatlarında mutlu olurlar ve hak ettikleri sevgiyi görürler ❤️

Neredeyse tüm hayatım maalesef bu tarz insanlarla geçti. İlkokulda sınıfca kovalamaca oynanırken hiç kimsenin kovalamadığı o çocuktum. Ortaokulda her sene başka şehre taşınmak zorunda kaldık. Ama istisnasız her okulda psikolojik şiddete maruz kaldım. 5. Sınıfta tartaklandım, 6. Sınıfta görmezden gelindim (1 arkadaşım bile olmamıştı.) 7. Sınıfta kızlar sürekli üzerime gelip ağlatırdı. Nazik bir çocuktum ağlamaktan başka bir şey yapamazdım. Erkeklerse sürekli işte bana bulaşırdı sınıfın ''ineği' olarak. Sadece arada iki üç kelime konuştuğumuz insanlar dışında arkadaşım olmadı. 8. Sınıf ise gerçekten kabus gibiydi. Kızlar sürekli çirkin olduğumu söylüyorlardı. Bir kişi beni sevdiğini itraf ederse beni ağlatana kadar üzerime geliyorlardı. Erkeklerde aynı şekildeydi. Ne kadar öğretmene şikayet etsemde hiç bir şey yapmadılar. Anneme söylemedim çünkü.. gerçekten sebebini bilmiyorum. Beni her gün ağlatan o kişilerle yinede sohbet ediyordum çünkü tekrar yalnız kalmak istemiyordum. Sonunda liseye geçince her şey güzel olacak dedim ama maalesef ki olmadı :') lisenin ilk yılı depresyona girdim. Hiç arkadaşım yoktu, büyümeninde etkisiyle ne kadar acınası olduğumu düşünüyordum. Yaşayanlar bilir bir kez bu hüzüne kapıldığınızda çocukluğunuzdaki o anılar bile üzerinize baskı kurmaya başlar. Kendimi sosyal medyaya 'RP' ortamına kaptırdım. Ya kendimi tuvalete kitleyip okula gitmiyordum ya da okula diye çıkıp parka gidiyordum tüm gün. 1. Dönem sonu devamsızlığım 30 gündü.. uh.. Ve zaten çok iğrenç bir psikolojideyken annem telefonumu yakaladı defalarca. Google geçmişimdeki lezbiyen videolarını görünce gerçekten çok ağır bir tokat atmıştı yüzüme. Hâlâ unutmam. Daha sonra annem teknoloji cahili olduğu için bir şekilde geçiştirdim. Bir gün kuzenimdeyken bazı olaylar oldu ve kadınlardan hoşlanıyorum demiştim. Aslında hâlâ küçüktüm ve kimliğimi bilmiyordum, neyi sevdiğimi bilmiyordum ama o anki ortamın baskısıyla bunu söyledim. Ah her neyse işte bu olaylardanda sonra psikolojim gerçekten altüst oldu. Çok iğrenö bir haldeydim. Ama tuaf bir şekilde atlattım. Nasıl atlattığımı bilmiyorum o depresyonun zirve dönemiyle tekrar gülmeye başladığım dönem kafamda boşluk gibi. Sadece o sırada bir kişinin hayatıma girdiğinden eminim. Onun sayesinde atlattım her şeyi. Gerçek bir dost hayatımı kurtardı yani. Şu an üniversiteye hazırlanıyorum olanların üzerinden çok fazla zaman geçmedi ama lisede 1 yıl bile hayatınızda çok fazla şey değiştirebiliyor. Eğer böyle bir şey yaşıyorsanız lütfen hayatınızdan vazgeçmeyin. Geçmişte yaşanan ya da yaşadığınız hiç bir şeyin sebebi siz değilsiniz. Bir şey olacaksa zaten olur. Kendinizi suçlamayı bırakın. Yaşamak çok güzel, daha önünüzde yaşayacağınız onlarca yılınız var. Daha tanışmadığınız çok fazla insan var. Ben bir psikolog değilim ve belki size tavsiye vermeem ama ne yaşadığınızı biliyorum. Bende yaşadım. Sizi üzen şey neyse eğer ondan uzaklaşabiliyorsanız uzaklaşın, bir kere depresif dugusal şarkıları telefonunuzdan silin. Dışarı çıkın, gezin.. sevdiklerinizle vakit geçirin. İsterseniz bana yazın size destek olmak için her şeyi yaparım. İmkanınız varsa psikolojik destek alın. Kimse yalnız değil sizin, benim gibi dünyada milyonlarca insan var. Biraz yazarken uzattım özür dilerim anlatmamın sebebi yalnız olmadığınızı bilin diye belki biraz içimide dökmüş olabilirim. Özür dilerim.