Merhaba arkadaşlar ben 23 yaşındayım. 2 ablam var. Babam yok, annem de eşcinsellik gibi konuları pek anlayacak biri değil. Ona açılırsam üzülür mutsuz olur. 2 ablama açılmak istiyorum. Sizce açılayım mı ? Bu arada Aseksüelim. Erkeklerden çok fazla hoşlanıyorum, kadınlardan çok az.
Berkkalas adlı kullanıcının mesajları
-
-
Oturuyorum, esra erol izliyorum hahaha!
-
Ablama bir ara şaka ile söylemeye çalışmıştım. Ağlamıştı ve reddedebilir diye düşünüyorum. Diğer ablamla ise böyle konuları konuşunca agresif bir tavır takınır genelde.
-
Şöyle söylemek istiyorum ki sana, kafanda kendini çatıştırmana gerek yok. Neden biz eşcinsellerde bile böyle bir algı var bilmiyorum, ama din veya eşcinsellikten birini seçmek zorunda değilsin. İkisi birlikte de yürür. İslamda zaten eşcinsellik günah değil, sadece zina haram.
Haklısınız. Bir an çok fazla araştırınca beynim patlama noktasına geldi ve bilinci kaybettim. Ben de böyle düşünüyorum.
-
'.......gördüğü masumane sevgiye itiyor.'
Daha önceki bir yorumda yazmıştım, çevremdeki özellikle bayanlardan şunu anladım:
kocası tarafından pek ilgi görmeyen bayanlar, davranış bozukluğu içindedirler,
sıcaklık veren bir erkekle karşılaşınca, davranışları değişiyor. öyleyse sevilmek
ihtiyaçtır.
Sevilmek bir ihtiyaç olsa bile neyi ve kimi seveceğimiz sınırlandırılmış ama.
-
Merhaba. Uzun bir yazı olacak. İçimi dökmek istiyorum. Size yanlış gelen fikirlerim olabilir ama en başında homofobik olmadığımı belirtmekte fayda var. 24 yaşındayım. Çocukluğum çok sorunlu geçti. Babam ile annem durmadan kavga ederlerdi. Annem şiddet görürdü çok fazla. Öyle alaşağı olmuş bir çocukluğum var. Annemin hep yanındaydım, onu mağdur olarak görüyor ona sahip çıkmak istiyordum. Babam ise benim için nefretin timsali haline dönüşmüş, kaçmam gereken bir insandı. Hiç baba sevgisi görmedim. Eve yiyecek içecek, bakım vs. oluyordu fakat bilinçsizce ve eğitilmemiş halde büyüdüm. Ortaokulda 1 kızdan duygusal olarak hoşlandığımı hatırlıyorum. Liseye kadar içine kapanık bir çocuk olarak büyüdüm. Hiç arkadaşım yoktu fakat yan sınıftaki bir erkek çocuğundan hoşlandığımı ve duygusal şeyler beslediğimi anımsıyorum. Bu duygular, bu oyunlar beni mahvediyor. Eminim sizi de bir tiyatro sahnesinde 24 saat boyunca durmadan oyunculuk sergilemek içten içe tüketiyordur. Dini önemseyen ve bu dünyadaki yapacaklarımızın diğer dünyada karşılık bulacağına inanan bir insanım o yüzden hiçbir zaman istediğim gibi yaşayamadım. Yaşamaktan da korktum. Hala korkuyorum. Gay olarak düşünüyordum kendimi. Biseksüel miyim bilmiyorum. Bugüne kadar kız ya da erkekle cinsel ya da duygusal bir ilişkim olmadı. Etrafa imrenmek oldukça üzücü. Erkekler cinsel ve duygusal yönden oldukça çekici geliyor fakat kızlardan duygusal olarak hoşlanıyor olabilirim. Cinsellik açısından pek istediğimi söylenemez. Ruhların ve sevginin cinsiyetsizliği beni kadın ve erkeğin ötesindeki manevi bir duyguya itiyor diyebilirim. Boğuluyorum, zıtlıklar ve karışıklıklar içinde. Din,toplum,rol yapmak,aile,sorunlar vs. Gücümü içimdeki güçsüzlükle mücadele ederken tükettim diyebilirim. Yalnızlığa kendimi alıştırdım ama yine de içimden hep birini sevmenin nasıl olabilirdi düşüncesi beni sarıp sarmalıyor, diğerlerinin lanetli gördüğü masumane sevgiye itiyor. İnsan olmak ne zormuş! Bu da burada kalsın........
