Şu anda bile çok acı çekiyorum zihnimde. Kendi evimde bile banyoya ve tuvalete girmekten nefret ediyorum. Kendi sesimi duymaktan da nefret ediyorum. Ne kadar uğraşsam da bu depresyondan kurtulmayı bir türlü başaramıyorum. Sürecim daha yeni başlamıştı ki salgın çıktı evde oturmak dışında bir şey de yapamıyorum. İntihar etmek bile son birkaç gündür ciddi ciddi geçiyor aklımdan. Gerçi intihar düşüncesi sürekli vardı ama son bir haftadır yoğunlaştı iyice. Hayatımda gerçekten hiçbir sorun olmadan (veya en azından normal insan problemleri yaşayarak geçirdiğim diyelim) geçirdiğim bir gün bile yok. Arkadaşlarıma derdimi anlatmaya çalışsam onların vaktini çalıyorum çünkü bir türlü yakınmalarımın sonu gelmiyor. Zaten pek arkadaşım da kalmadı. Kendi ailem bile benden nefret ediyor gibi geliyor ve kaç yıldır onlara ben cehennemi yaşatıyorum. Cinsiyet disforisi yüzünden kaç yıldır kendi bedenimden, kendi ruhumdan ayrı bir şekilde yaşıyorum resmen.
İçimi dökmek istedim yalnızca, zihni olarak çok bunalımdayım ne yapacağımı bile bilmiyorum.
Dostum seni ne anlayabilirim nede tam olarak empati kurabilirim ama şunu demek istiyorum ki umarım güçlü kalabilirsin ,umarım hayatina yeni renkler girer ve umarım mutlu olursun bunu çok içtenlikle diliyorum
sen mi bana çktn diyerek beni yere yatırdı altından kurtulmaya çalışırken göz göze geldik kısa bir aradan sonra dudaklarına yapıştım ve öpüşmeye başladık ve yaklaşık bir yıldır da çıkıyoruz
valla hiç uğraşmaya kavgaya değmez böyle şeyler. Aslında kavga etmekten ziyade dalgaya vurunca daha çabuk halloluyo. Çünkü insanları bazıları kaostan beslenen varlıklar, sen rahatsız oldukça kızdıkça bunu hissedip fark edip daha çok üstüne geliyorlar ve sen umursadıkca seninle uğraşıyorlar. Sana tavsiyem her hangi bir savunma sporuna yazıl çünkü bide bunların şiddet saçan versiyoları var tam böyle ağızlarının ortasına vurulmalık işte onlar bi saçmalığa kalkarsa kendini savun diye 
