Hayatın devam etmesi meselesi

    Farklı olduğumu kabul etmiş ve iki yakın arkadaşıma açılmıştı üniversitede. H. ile sonra sevgili olduk ve hatta evlendik. Duygusal olarak ilaç olduk birbirimize. Beraber dolu dolu 3 yıl geçti. Benim erkek olarak kalabileceğime inanmışti. Ben de bu durumu çabalayarak atlatacagimi söyledim. Yanılmıştım. Gizli yaşantım devam etti. Ben buydum çünkü. Güzel birlikteliğimiz oldu ama hep bir yanım eksik ve donuktu. Sonunda israrlariyla itiraf ettim. Psikiyatriye gittim. Kendimi tanıdıkça ne olduğumu anladıkça artık hayatımı ancak bütün bir kadın olarak geçirebileceğimi anladım. Yıprandım, yıprattım. Büyük bir yıkım oldu. Aileme açılıp evime tekrar döndüğümde yorgundum bunalmistim artık kendimi anlatmaya çalışmaktan. Döndüğümde öğrendim ki hayatına biri girmiş. Yüzüne bir renk ve mutluluk gelmişti. Yıkıldım ne yapacağımı bilemedim. Onu hala seviyordum ama o heteroseksueldi. Aşmaya çalıştım zor olsa da başardım. Çünkü onu mutlu görmek istiyorum biz olarak devam edemedik çünkü. Artık arkadaş gibiyiz aynı evde. Dertleşiyoruz bile ilişkisi hakkında. Yakında kendi evine de çıkacak. Geriye duygusal bir boşluk kaldı içimde. Sadece umut edebilirim. Sonuçta hayat devam ediyor.

    Ama yapmasaydın da içinde bir boşluk vardı, ve ne kadar da çabalasan da dolduramamışsın ki, seçimini yapmışsın, şimdi içinde oluşan boşluğu doldurma şansın var, çünkü, hayatımıza sürekli birileri girer çıkar, gidenin bıraktığı boşluğu, bir başka gelen doldurur. Bu hep böyledir.

    Yapacak bir şey yoktu, yaşamak gerekiyormuş deyip kabullendim. Yaşantının izleri illaki kalıyor. Bu aralar fazla hassas oldum. Sadece bu kadar radikal değişiklik bünyeye fazla geldi sanırım😅

    Üzülmeee, her şey çok güzel oldu bak, her şey çok güzel olacak 😉

    Ben şöyle düşünürüm. Hayatımızda bir şekilde yer almış olan insanlar, onlarsız olmaz diye bir şey yok, onlar sadece bizim gideceğimiz yere kadar bize eşlik ederler. Hayat varılacak yer değildir, yolun kendisi hayattır. Ve asıl olan bu hayat yolunda benim nasıl eğlenceli yolculuk yapacağımdır. Bana eşlik eden insanların benim eğlenceme katılacakları tabi ki düşünülemez. Sonuçta insanlar gelir, insanlar gider. Ve manzara güzelse, yolun nereye gittiğinin, yanımdakinin ne önemi var...

    Gayet tabii. Ama ben bu kadar nesneleştiremiyorum. Sencil bir yanım da var kahretsin. Elbette kendi mutluluğumuz önce gelir. Katılıyorum. İnsanlar gelir ve gider. Ama neticede hepimiz duygusal canlılarız. Yani çoğumuz 😅

    Duygular sadece kaybeden tarafta görülen kimyasal arızalardır ;) Nietzshe' nin üst insan kavramına bir göz atmanız tavsiyesi ile :)

Participate now!

Don’t have an account yet? Register yourself now and be a part of our community!

Register Yourself Login