mrb suan 30 lu yaşlarda bir öğretmenim hikayemi duygularımı paylaşmak istedim ilk defa üye oldum böyle bir siteye bunu daha önce yapmalıydım . Anadoluda küçük bir ilçede doğmuştum eğitimli bir ailem yoktu zorlu bir hayat yaşadım malesef ama bu zorluklar bana ve kardeşlerime güç verdi çok şükür hepimiz okuduk 4 kardeş öğretmeniz. Çoğumuzda olduğu gibi babamı rol model olarak görmüyordum çocukken sevemedim böyle olmamda bunun etkisi varmı bilmiyorum çeşitli nedenlerle suçluyordum onu bize de sevgisini hiç göstermezdi .Şimdi bile sağlıklı bir iletişim kuramıyoruz.
bu duyguyu ta ilk okulda hissettim sınıf arkadaşımı seviyordum ama farklı bir sevgi masum cinsellik olmayan hatta onun yanağından öptüğümü de hatırlıyorum
bazı kızları da beğendiğim oluyordu o dönemde ama. orta okulda sınıfta yakışıklı bir çocuk vardı ilk hayal kırıklığımı orda yaşadım onun mahalleye gitmiştim zaman geçirmek için oyun oynamak için ama abisi ile birlikte benimle alay etmişti. orta 2 de büyük şehre taşındık kötü bir mahalle kötü arkadaşlıklar beni bekliyordu orada ama ben hala masum saftım yaşıtlarım tarkan a top derken ben onu gizlice dinliyordum ama gay olduğum konusunda bir fikrim yoktu çünkü cinsel farkındalığımı lise 2 de 3 de edindim yaşadığım maddi sıkıntılardan ve problemlerden kurtulmak için derslerime yöneldim sokağa çıkmaz olmuştum ideallerim hayallerim vardı her zaman çok hırslı oldum inanın bana bu çok kötü bir şey çünkü aşırı hırs ardından hayal kırıklığı getiriyor çoğu zaman ufak şeylerden mutlu olabilmeli insan hedefleri gerçekçi olmalı lise yıllarımda çok başarılıydım dershaneye gidemiyordum ama sınıfın en iyisiydim matematiğim fiziğim harikaydı bulunduğum ilde universite yi kazanmıştım 17 yaşında üniversitede sınıfımda yakışıklı bir çocuk vardı arkadaşım dı onu beğeniyordum ondada bir süre sonra bakışlarında tavırlarında farklılık olduğunu gördüm ewet son sınıfa geldiğimizde ikimizde birbirimize aşıktık sanırım o bisex ti ikimizde birbirimize deli gibi aşık olmamıza rağmen bunu itiraf etmedik gay olduğumun farkına varmıştım ama bunu kabullenemiyordum her gün allah a bu duyguyu benden alması için dua ediyordum ailem için utanç kaynağı olmak istemiyordum toplumdan dışlanmak istemiyordum bu nedenle olduğumdan farklı görünmem gerekiyordu üniv bitti mezun olduk yollarımız ayrılmıştı sonradan öğrendim ki evlenmişti hatta şimdi çocukları da var ben onu 2 yılda unutabildim dersanede çalışıyordum dershanede kızlar aşıktı bana ben hala bir kızla yapabilirmiyim bilmiyordum kpss ye hazırlanıyordum ve 6 yıl devlet baba bizi süründürdükten sonra istanbul da atandım. benim hala hiç bir cinsel deneyimim yoktu gerek erkek olsun gerek kız olsun çok çok seçiciydim sanırım bu gay lerin çoğunda var gay miyim bisex miyim onuda bilmiyordum denemeliydim bunu . Doğru bişey olmasa da bu işi para ile yapan bir erkek buldum ablamın evde olmadığı bir zamanda onla oldum ama beklediğim gibi değildi sex hoşuma çok gitmemişti sanırım sexsi hayal etmek yaşamaktan daha güzeldi bu bir saplantı mıydı sadece kafamızda mı yaşıyorduk yoksa doğru kişi ile mi yapmamıştım yoksa paralı olduğu için miydi bu sorular kafamı kurcalıyordu kızla da denemeliydim bunu ama cesaret edemedim kimseye açılamadım bir iki başarısız açılma deneyimim oldu karşıma uygun bir partner çıkmadı
biliyorum bir çoğunuz benim gibi bu kendini arama mücadelesi veriyorsunuz duygularım ve başımdan geçenler size ilham olur umarım.ben hala gay im diyemiyordum gay lerden nefret ediyordum. Belkide kendimi inkar ediyordum kendimle barışık bir türlü olamadım çünkü toplum un gay lere bakış açısı bizimde beynimize kazınmıştı medeni ülkelerdeki gibi bu duyguları sağlıklı bir şekilde yaşayabilsek bu kadar acı çekmezdik kendimizi sevebilirdik olduğumuz gibi olurduk maske takmak zorunda kalmazdık ama malesef bağnaz cahil hoşgörüsüz sevgisiz saygısız bir ülkede yaşıyoruz bu ülkede rüşvet almak yolsuzluk yapmak torpil yapmak doğal karşılanırken bizlerden farklı yaratılmış biri bizim için nefret kaynağıydı tanrı bile bizi lanetlemişti biz sapıktık halbuki bizi o bu şekilde bu duygularla yaratmıştı gay olmak bizim suçumuz değildi kimse bu duygu ile yaşamak arafta kalmak istemezdi benim de çocuklarım olsun hayallerim vardı
bu kendimi arama çabam devam etti aile bağlarımız kuvvetliydi çok yardımlaşırdık ama sağlıklı bir iletişimimiz yoktu birbirimize sevgimizi göstermezdik nefret dili ile konuşurduk bir çok ailenin genel sorunu bu iletişim eksikliği var toplumumuzda malesef duygularımızı bastırmayı öğretiyordu bu toplum ağlamak ayıptı bir annenein kayın babasının yanında çocuğunu sevmesi ayıptı
günün birinde hornet le tanıştım gezinirken orda bir arkadaşımı gördüm çok iyi bir insandı mutlu gözüküyordu evli biliyordum onu hemen yazdım konuştuk duygularımı açtım kendimi bulmamda yardım etmeye çalıştı karısından ayrılmıştı ve tek yaşıyordu ona gittim beni gece kulubune götürdü ama ben hala orda ki gaylerin feminen tavırlarından rahatsız oluyordum sevmedim o ortamı ve tima adında biri ile tanıştım bir kaç gün sonra. Gerçekten bakımlı hoş biriydi yabancı uyrukluydu arkadaşımın evine götürdüm 4 5 bira içti yatağa girdik birbirimize sokulduk sabaha kadar sarıldık uyuduk çok huzur vericiydi sanırım aradığım sevgiydi öyle sokuluşu vardı ki 3 gün buluştuk aralıklarla 3 ünde de aynı şeyi yaptık sonra yollarımız ayrıldı arkadaşım şehir dışına taşındı
ailevi problemlerim vardı okulla ilgili problemlerim vardı duysal bir boşluk içindeydim deprosyana girmiştim insan da iç huzur olmayınca hata yapması daha kolay oluyor bir süre sonra ve ben o na let olası kişi ile tanıştım hornette
18 yaşındaydı çok sevimli masum bir yüzü vardı 1 yıl konuştuk onla çok iyi birine benziyordu kendisini zengin varlıklı bir ailen gelen biri olarak tanıtmıştı babası emniyet müdürüydü güya ve dayısından söz etti bana hayatta en çok dayısını ve babasını seviyordu ama dayısı ile babasının problemleri vardı ailesi dayısını istemiyordu dayısına çocuğun öğretmeniyim dedim işsizdi dayısı benden ona iş bulmamı istedi. çocuk bir süre sonra kansere yakalandığını söyledi dünyam yıkıldı o ölmemeliydi her gece sabahlara kadar ona moral veriyordum uyutmuyordu beni ameliyatlara giriyor ben ona saatlerce dua ediyordum ona şiir bile yazmıştım. aradığım sevgiyi buldum sanmıştım çocuk dayısının durumuna çok üzülüyordu benden ara ara yardım istedi bende salak gibi dayısına yardım ettim kredi çekmiştim 50.000 dayısına 2 yılda 130.000 verdim ona ev aldığımı sandım benim kendi evim bile yoktu halbuki çocuk çok varlıklı olduğu için paramı daha sonra fazlasıyla vereceğini sanıyordum ewet sanırım dünyanın en salak kişisiyim bu suçluluk duygusu içimi kemiriyor bununla yaşayamam.bu olay 5 yıl önce yaşanmıştı bahsettiğim para 5 yıl öncenin parasıydı 2 yılın sonunda bazı yazışmalardan tutarsızlıklardan her şey in yalan olduğunu anladım. buluşmak istedim. boş bir arazide ikisi ile buluştuk silah çekti ve beni vur dedi çocuğa döndüm neden yaptın dedim sen tanıdığım en iyi insan sın senin sayende annem mutlu oldu dedi öğrendim ki evi benim eve 200 metre mesafedeydi evleri kiraydı annesi engelliydi şeker hastasıydı aşırı kiloları vardı tekerlekli sandalyedeydi babası ezik bitik bir adamdı terk etmişti onları nasıl polise gidebilirdim annesi ölebilirdi ortada parada yoktu ablamında beni öğrenmesini hiç istemiyordum okulda durumum öğrenilebilirdi meslekten de atılabilirdim
hayat herkes için adil değil bazı insanlar taşıyamayacağı yükle yükleniyor çocuğu suçluyamadım ama dayısı iğrenç bir insandı ona iş bulmuştum ama o benim hayatımı mahvetmeyi seçti abime ulaşıp onuda tehtit etti para istedi abim vermedi tabi bana da intar et ailemizin yüz karasısın dedi halbuki ben abimin hep arkasında olmuştum çalışıp kazancımı ona vermiştim 4 yıl abim beni engelledi 1 yıl konuşmadı ablama dedi mi bilmiyorum ama sanırım annem babam hariç bütün kardeşlerim biliyor bilgisayarımı kurcalıyordu kardeşim çocuk beni bahis oynamaya da alıştırmıştı bankaya borcum vardı ve nasıl ödüyecem derken bahis oynadım ilk oynayışımda 2 haftada borcumu kapattım ama işin kötüsü bahis e de alışmıştım hem okulda hem dersanede çalıştım ve 2 yıl paramı bahis e verdim
Gördüğünüz gibi hayatım pişmanlıklarla dolu ve ben bununla nasıl yaşarım bilmiyorum.şimdi sıfırdan başlamam lazım ama kendimde bu gücü göremiyorum gay olmasam biraz kendimi sevebilsem bunlar belki başıma gelmezdi duygusal boşluk içindeydim buda bana hatalar yaptırdı insanları kendim gibi de dürüst sanıyorum ama toplum malesef çok dejenere olmuş özellikle istanbulda herkes birbirini dolandırmaya çalışıyor kardeşler bile birbirine kazık atıyor iğrenç bir dünyada yaşıyoruz kafamı çevirip baktığımda yaşamak için bir sebep göremiyorum bu iğrenç dünyada
gay ler özellikle dikkat etmeli hayat bizim için iki kat zor dolandırıcılar gay leri hedef alıyor çünkü polise gidemiyoruz gay ler i koruyan yasa yok üstelik incitici olan gay lerde kendi hemcinslerinden faydalanmaya çalışıyor küçük yaştaki gay ler zengin sevgili peşinde yada birini tuzağa düşürme derdinde yada vucutlarını satma derdinde gay seniz sevgiyi bulmanız çok zor
şimdi istanbuldan tayin istedim anadoluya küçük bir kasabadayım tek yaşıyorum artık burda insanlar çok daha temiz gay ortamı yok ama bu dört duvar arasında korkunç bir yalnızlık ve pişmanlık beni bekliyor 2 gün önce fare zehri aldım masamda duruyor hüzünlü şarkılar dinleyip onu yapacak gücü bulmaya çalışıyorum okul açılınca bunu yapmak istemiyorum çünkü çocukların olumsuz etkilenmesini istemem
biraz uzun bir yazı oldu okumaya belkide üşeneceksiniz ama belki kendinize ait bişeyler bulurdunuz yada yaşadıklarımdan ders çıkarırsınız diye hayatımın kısa bir özetini paylaştım hoşçakalın
