Bir dize karşıma çıktı bugün "bize ait olan ne kadar uzakta..." Saatlerdir bu cümleye takılı kaldım. Akliyla, kalbiyle apayrı bir bilinç kurmuş yeğenim... Çocukluğundan itibaren naif, duygusal bir yapısı var. Spor yapmayı sevmedi Z kuşağı dedik. Kiyafet secimi unisex, hangimiz giymiyoruz dedik. Telefon tablet elindeydi derslerinde sorun yaşamadı hangisinde yok ki ergen dedik zaman zaman tolere ettik. Sigara içmeye başlamış... Dümdüz duvara bodoslama çarptı kizkardesim.
"-Anne ben bisexuelim."
Bir kırılma anı ve onun öncesinde başlayan, bizi saran travmalar...
Bekar annenin gerçeklik algısına uzak, cocuguna karşı yetersizlik hissi, babanın ebeveynden ziyade birey olmakla sınırlı kalması... Yillardir okudugum makale, film, saygi duyup destekledigim sosyal aktiviteler suratıma tokat gibi çarptı dün biz bu yuzlesmeye hala hazır değilmişiz...
Akılda suistimale acik yuzlerce soru.
Şimdi ne olacak cocuklar?