Display MoreBen kimim ve neyim?
Ben *** 19 yaşındayım, bu yıl ortalama bir üniversitede pdr bölümü kazandım. Ailesi ve arkadaş çevresi tarafından sevilen birisiyim. Geleceğe dair ne yapmak istediğini bilmeyen ailesinin itelemesiyle yol alan biriyim çünkü kendimi tanımlayamıyorum neyim kimim ilerde ne olmak istiyorum, ne olacağım, olacağım şey beni belirlemekle kalmayacak etrafımdaki insanları belirleyecek, hayatıma biri girecek, kendi ailem olacak mı... hayatıma biri girecek.
İlk cümlede yazılan birisi kadar değilim. Herhangi biri kendisini tanıtırken 'ben x heteroseksüelim' diye tanıtmaz. iyi ki de tanıtmaz tanıtılıyor olsa o zaman ne derdim bilmiyorum çünkü. Kendime yeni yeni itiraf ettiğim şeyi başkalarına nasıl itiraf edebilirim ki. Ailemin cinsel yönelim konusunda zihinleri kapalı. Bu yüzden ben de kendimi kapatıyordum bu yaşıma kadar. Ama artık tutamıyorum içimde.
Annem mesela her konuda açık fikirlidir ama bu konular açılınca tiksinme ifadesiyle bakıyor bana. Son zamanlarda daha az tepki veriyor olsa da yine aynı. Babamsa.. gizemli bir kutu. neye nasıl tepki vereceği hakkında bir fikrim yok. Erkek kardeşimse onun hep yanında olduğum ve böyle konular hakkında bilgi verdiğim için anlayışlı.
Yani karşılarına geçip ben ne olduğumu bilmiyorum ama benden 'normal' bir ilişki beklemeyin çünkü ben kadınlardan hoşlanıyorum desem...
yer yerinden oynar, belki evlatlıktan reddedilmeye kadar gider, annem yüzüme kusacakmış gibi bakar sürekli, babam görmezden gelir. Kardeşimse acır bana. Sürekli bunu neden yaptın ki diye sorar. Neden itiraf ettin ki zorunda mıydın sanki diye.
ya da
yer yerinden oynamaz, annem bunu gizli tutmamı söyler ve hiç dememişim gibi devam eder.
bilmiyorum işte nasıl davranacaklarını bilmiyorum keşke bilsem. Ama ben de sevilmek istiyorum. Artık sadece ailem ve arkadaşlarım tarafından değil, başka birisi tarafından da. sevilmek istiyorum.
neden buna hakkım yok
neden bu elimden alınıyor
ailem bunu kapatmamı söylediğinde ne olacak mesela. Bu konu sadece 4'ümüz arasında kalacak. ben annem babam kardeşim. belki de sadece annem ve benim aramda. kardeşimle babamın haberi bile olmayacak. e sonra
4 yıl üniversite hayatı geçireceğim hiç ilişkim olmadan. sonra belki yüksek lisans belki atama. ailemden kesin ayrılış, sonra kendi paramı kazanmaya başlayacağım. kendi evim olacak artık. içinde tek ben. belki yalnızlık çekmeyeyim diye kedi ve köpek alacağım yanıma. ve böyle öleceğim
tek başıma.
zaten herkes anlamış olacak artık ben kimseye söylemesem de. 30 35 yaşına kadar hiç sevgilisi olmamış biriyle ilgili herkesin aklına gelecek o düşünce.
arkadaşlarımın çok güzel hayatları olacak ben onlara gideceğim onların eşleriyle tanışacağım, çocukları olacak. benimse kedilerim.
adalet mi bu.
beni böyle yaratmayan allahın adaleti bu mu. yalnız ölmem mi.
peki ben ne olacağım ben. benimle ilgili planları ne allahın
ben ne yapmalıyım ve ne yapacağım
Merhabalar,
Bence buradaki çoğu kişinin düşünceleri seninkiyle aynı.En azından benimle aynı düşünceleri paylaşıyorsun. Yaş olarak senden daha büyük olsam da bende hala benzer düşüncelerle boğuşuyorum.Sana ne yapacağını söyleyemem daha ben de bulamamışken.
Kendimden yola çıkarsam üniversiteyi bitirdim, yüksek lisans yaptım, ekonomik olarakta bağımsızım ailemden ama yinede onlara açılmadım.Cinsel yönelimimden dolayı ailemden vazgeçmek istemiyorum.Durumumu anlatsam dahi benden vazgeçeceklerini düşünmüyorum ama hiç bir şey eskisi gibi de olmayacak.Sonuçta her aile çocukları için hayaller kurar, onları suçlayamam.Söylediğimde uğrayacakları hayal kırıklığını düşündükçe hayatımda gerçekten sevdiğim değer verdiğim biri olmadıkça açılmayı düşünmedim.
Erkeklerle her şansımı denediğimde hep bi umudum oluyor, sevebilirim aşık olabilirim diye ama nereye kadar böyle devam ederim bende bilmiyorum.Bir kere aşkın nasıl birşey olduğunu insan tattığında tekrar aynı duyguları arıyor.Bir kıza aşık olduğumda lisedeydik ve ikimizde o zamanlar cesaret edemedik birilerine açılmaya.Aynı durum şu an yaşansa ne olursa olsun en azından aileme açılırım diye düşünüyorum.Ancak kendimizi şuan ifade etmeyip sakladıkça da sevebileceğimiz biriyle de tanışmak zor oluyor.
Ben bu zamana kadar bu durumu içimde tutabildim.Bu boşluğu işimle, arkadaşlarımla, ailemle dolduruyorum diyelim.Çok umutsuzluğa kapılıp şimdiden 10-20 yıl sonrasını düşünme derim, hayatın neler getireceği belli olmaz.Bu kadar anlattım belki hep içimdeki boşluktan bahsetmiş oldum ancak sahip olduğum hayatla da mutluyum.Umarım çok sevdiğin, sevildiğin güzel bir hayatın olur.
