Trans mıyım?

Böyle olduğumu 8. sınıftayken fark ettim ve hala bu sorun yumağını açamadım. Biyolojik olarak kendimi kız olarak hissetmiyorum ancak kendimi %100 erkek gibi mi hissediyorum emin değilim. Ailem bu konu hakkında oldukça katı ancak yaz tatilinde bu konu hakkında konuştum onlarla. Tabi ki desteklemiyorlar ama sorun değil. En azından bunu bilmeleri beni rahatlattı. Bu konu hakkında görüşleri beklediğim gibi değil. Maddi durumu iyi olan bir aileden geldiğim için böyle yaptığımı düşünüyorlar -yapacak bir şeyim kalmamış ondan dolayı sapkınlık yaparak kendime yeni heyecanlar yaratmaya çalışıyormuşum-

Başta bu durumumu fark ettiğimde her şey güzeldi. Çünkü bu konunun üzerine düşmüyordum ya da ciddiyetinin farkında değildim. Saçlarımı kısacık kestirip daha maskülen giyinmeye başlamıştım. Göğüslerimi -artık bu konu hakkında bilinçlendim. Bu nedenle Chestbinder kullanıyorum.- bandajlıyordum. Sanal ortamda bir çok insan beni erkek olarak biliyordu. Daha sonra çevremin(çoğunlukla akrabalar) bana ''erkek Fatma'' muamelesi yapmaya başlayınca bütün o güzel şeyler kabusa dönmeye başladı. Ailem de bu durumdan aşırı rahatsız olmaya başlamıştı. Sürekli ''Saçlarını uzat, böyle erkeğe benzedin.'' tarzı eleştiriler alıyordum. Elbise giymem için zorlanmaya başlamıştım . Bunun üzerine bir yıl geçiyor ve ben 10. sınıfın 2. döneminde kendimden geçmeye başlıyorum. Çünkü okulumdaki insanlara bu konudan bahsetmiyorum. okulumu değiştiriyorum ve oldukça yalnız kalıyorum. Sonra kendimi ciddi olarak sorgulamaya başlıyorum. Gerçekten böyle mi hissediyorum yoksa kendimi mi kandırıyorum?

Sonra günler daha da berbatlaşmaya başladı. Mayo giymekten nefret ediyordum. Sütyen giymekten daima nefret ettim. Kastettiğim bu sütyenin suçu değildi. Ben giymediğim sürece kimsenin suçu değildi. Elbise giyince aynaya bakınca ağlamaya başlıyordum. Kendimi sanki zorla crossdressing yapmış gibi hissediyordum.

İşin içinden bir türlü çıkamadım tabi. Yaptığım şey çamuru eşip durmaktan farksızdı. Eştikçe daha da boğuluyordum, daha da batıyordum. Bir türlü kendime cevap veremedim. Belki de sadece korkuyorumdur. Daha sonra 12. sınıfa kadar kabuğuma çekildim. Sürekli ağlama krizlerine girip durdum. İntihar düşüncelerinde bulundum. Kendimden tiksinmeye başladım. Yaz tatilinde ise daha fazla tutamadım içimde. Bu şey gibiydi, hani su balonunu sırayla başkasının eline atarsın sonra kimin elinde patlarsa o kaybeder. İşte o su balonu bendim. Aİlem öğrendi. Annem ağlamaya başladı. Babam ister istemez benden uzaklaştı -bunu hissedebiliyorum- Asla böyle bir şey yapmamam gerektiğini söylediler. Sanırım bunu böyle bir zamanda söylemem yanlış oldu. Çünkü bu durumumdan şüpheliyim.

Aileme söyledikten sonra moralim komik bir şekilde düzelmeye başladı. Eskisi kadar zırlamamaya başladım. Artık birileri fark eder diye korkmuyorum. Hatta bunu okuldaki insanlara da söylemeye başladım. Geçen yıl din hocamla konuşmuştum bu konuyu. Bana yardımcı olacağını söyledi (Bana kesinlike hasta muamelesi yapmadı.) Okuldaki LGBT bireyleri 8 Mart için konuşmaya beni de almak istediler. İsterim ama işin üzücü kısmı şu;

Gerçekten trans mıyım? Kendimi mi kandırıyorum?