lorem1 adlı kullanıcının mesajları

Ben oluyorum.

iltica başvurum için gereken hazırlıklarımı yapıp vize istemedigi için gidebileceğim en kolay ülke olan makedonya'ya uçtum. pasaport kontroldeki polislere evraklarımı teslim ettim. beni hemen soruşturma bürosuna aldılar, 4 polisten ikisi türkçe konuşuyordu. türkçe konuşan polislerden bir tanesi benden resmen rüşvet istedi. ben param olmadıgını amacımın makedonya kabul etmezse üçüncü bir ülkeye gitmek oldugunu söyledim. malesef beni tekrar türkiye'ye gönderdiler. hayatımın son 8 ayı cehennem azabı gibi, çekilmez halde. önce gay oldugum için darp edildim, işimden atıldım, ailem gay oldugumu ögrendi, intihar ettim, işsizim. bu kadar magdur ve mutsuz olmama ragmen beni anlamamakta ısrar eden, ülkede kalabilmem için benden rüşvet isteyen makedon polisleri bana ayrı bir darbe vurdu. intihara doğru ilerliyorum son hız.

ben ibneyim,

hem de kendimi bildim bileli. kızlardan cinsel anlamda hayatım boyunca hoşlanmadım hiç. içime kapanık, pısırık bir çocukluk geçirdim. kızlarla seksek oynar, ip atlardım, korkardım erkeklerle oyun oynamaya, futboldan anlamaz ve sevmezdim. konuşurken diğer erkek çocuklar gibi sin-kaflı sözler kullanmaktan nefret ederdim. akranım olan çocukların dünyası bana çok korkunç gelirdi. onlar gibi saldırgan, agresif bir çocukluk yaşamaz, kendimi onların sert ve kırıcı dünyalarından uzak tutardım.



ben ibneyim,

henüz 10 yaşlarında ufacık bir çocukken bile biliyordum farklı oldugumu. biraz büyüyüp ergenlik dönemine girdiğimde çevremdeki genç erkeklerin kız sevgilisi varken ben benden yaş olarak büyük erkeklere aşık olurdum, ve korkardım bunu başkalarıyla paylaşmaya. 'neden böyleyim' diye düşünür yanıtını bulamazdım. sanırdım ki bu dünyada bir tek ben böyleyim, herkes 'normal' bir tek ben farklıyım sanırdım.



ben ibneyim,

nedenini hatırlamadığım bir olaydan dolayı bir gün babamla kavga ettik, bana kız kardeşlerimin ve annemin yanında 'evin içinde zeki müren gibi dolaşıp durma lan' demişti. o an bütün dünya başıma yıkıldı sandım. aynı anda yüz kurşun yesem bu kadar acıtmazdı içimi. ben sanıyordum ki kimse ne oldugumun farkında değil, sanıyordum ki hareketlerimi kontrol altında tutabiliyorum. oysa babam hissediyormuş benim ne oldugumu.



ben ibneyim,

günler, yıllar geçtikçe ailemin ve akrabalarımın 'artık evlen' baskısı nefes aldırmaz olmuştu bana. herkese bir yalan söylemekten, evlilik bahsi geçince sanki büyük bir suç işlemiş gibi utanarak yüzümün kızarmasından bıktım ve tüm akrabalarımla görüşmeyi kestim.



ben ibneyim,

kimseye açılamadım, saklandım, gizlendim, utandım, kaçtım insanlardan ömrüm boyunca.



ben ibneyim,

içimde tek ukde kalan şey bir çocugu sahiplenmek oldu. bir erkek çocugu evlatlık edinmek isterdim. onu sabahlara kadar göğsümde uyutup kokusunu içime çekmek, onun için canımı vermek isterdim.



ben ibneyim,

telefonum kaç defa gasp edildi, kaç defa param çalındı hatırlamıyorum. kaç kere aşık oldum ama karşılıgında sevilmedim, kaç aktif genç benden seks karşılıgı para istedi, kaçı ne kadar paramı yedi hatırlamıyorum.



ben ibneyim,

sevmiyorum sizin iğrenç erkeksi dünyanızı. sevmiyorum çoğunlukta olmanızı, sevmiyorum. alışamadım sizin borunuzun öttüğü bu dünyaya.



ben ibneyim anlıyor musun,

ben ibneyim...

(toz pemde değil hayat)